GALIZA SOMOS NÓS

                                              A G A R I M O S A

                            N A I

                            S O L I D A R I A

                                   V I V A

                                        C U L T A

                               T R A D I C I O N A L

                               E M I G R A N T E

Se tivera que falar da miña nai non sabería por onde comezar. Tal vez empezaría dicindo que para min é a mellor nai do mundo e que non imaxino a miña vida sen ela: sen os seus agarimos cando chega á casa, sen os seus biquiños cada vez que os necesito, sen a súa presenza que enche as nosas vidas…

A miña nai e máis eu temos unha marabillosa complicidade porque sabemos ben cando a outra está preocupada, disgustada ou contenta. Para as dúas é doado adiviñar os sentimentos máis fondos porque cunha mirada xa nolo dicimos todo.

E sempre está aí, para darnos a cada un de nós o que precisamos no momento xusto. Non escatima o seu tempo e de contado está disposta a explicar algo que non comprendemos, apoiar á miña irmá nos seus proxectos ou compartir co meu pai unha boa película un venres pola tarde.

Son tantas as emocións e sentimentos vividos entre unha nai e as súas fillas e fillos que non saberíamos elexir con cales nos quedaríamos porque tan pronto fixéramos a selección nos daríamos conta que se nos esqueceu este ou aquel outro momento importante na vida de cada un.

Aos meus anos non concibo a vida sen a miña nai, paréceme imposible. É o meu apoio, dame a seguridade que me falla e “quéreme todo” , a súa maneira especial de dicirme que o seu cariño é infinito.

O que sinto por Galiza, o que Galiza é para min ten moito que ver coa interrelación que se establece entre unha nai e unha filla. Cando nacemos non escollemos á nosa familia mais, unha vez que formamos parte dela, os vínculos que se establecen son tan fortes que duran toda a vida.

Eu son galega, aquí nacín e aquí quero quedarme. Iso non quere dicir que non me guste coñecer outros lugares, outras culturas e outras xentes pero sempre sabendo que vou volver á miña casa, ao meu Barrio da Magdalena, á miña cidade de Ferrol e á miña querida terra, GALIZA.

                            

Como boa nai, Galiza ofrécenos todo o que precisamos para vivir: unha variada morfoloxía da paisaxe, coas súas costas e rías, os seus vales, montañas e chairas que nos proporcionan as mellores viandas e os máis afamados caldos das distintas denominacións de orixe.

Como nai ben formada e culta ofrécenos unha lingua de seu coa que somos quen de expresar dende os avances científicos e tecnolóxicos de última xeración ata as nosas inquedanzas e sentimentos máis fondos ás persoas que queremos e amamos. Lingua que nos permitiu, a través da tradición oral primeiro e da Literatura despois, coñecer o noso pasado e expresar nos poemas de Curros ou Rosalía, no teatro de Vidal Bolaño os deseños de Castelao ou na narrativa de Manolo Rivas, profundas emocións e sentimentos como os que nos transmiten  “ Cousas”  ou  “A lingua das bolboretas”.

Como nai solidaria e agarimosa onde as haxa, Galiza supo acoller aos diferentes pobos que por aquí pasaron, dándolles ás súas xentes a posibilidade de quedar a canda nós e convertirense nun galego máis, porque ela sabe ben o que é ter saudade ou o que se sinte cando estás lonxe da túa terra.  

Como nai viva, Galiza representa o futuro de toda unha xeración que aposta por unha lingua e unha cultura de seu, unha tradición e uns costumes que queremos preservar e manter nos tempos vindeiros e unha maneira de ser e sentir que reflicte o carácter e a ideosincrasia do noso pobo galego.

Como nai amante da música, Galiza déixanos un legado de pezas tradicionais que recollen nas súas muiñeiras, xotas, valses ou alalás o espírito festivo e alegre das romarías e festas que, por todos os rincóns da nosa xeografía, inundan a vida das parroquias e lugares.

                             

Se tivera que dicir que é GALIZA para min, bastarían somentes dúas palabras que encerran todo o que sinto por ela: unha NAI. E a Ela adícolle este fermosísimo poema do gran escritor galego Manuel María, homenaxeado no Día das Letras Galegas con todo merecemento. 

GALIZA.

                                               Galiza docemente

                                               está ollando o mar:

                                               ten vales e montañas

                                               e terras pra labrar!

                                                                 

                                               Ten portos, mariñeiros,

                                               cidades e labregos

                                               cargados de traballos,

                                               cargados de trafegos!

                                     

                                               Galiza é unha nai

                                               velliña, soñadora:

                                               na voz da gaita rise,

                                               na voz da gaita chora!

                                               Galiza é o que vemos:

                                               a terra, o mar, o vento...

                                               Mais hai outra Galiza

                                               que vai no sentimento!

                                               Galiza somos nós:

                                               a xente e máis a fala.

                                               Se buscas a Galiza

                                               en ti tes que atopala!

                                                                 ( Manuel  María )