2047

Aquí estou un día máis traballando no meu despacho, rodeada de datos, estadísticas e programas informáticos. Debo compaxinalo coas miñas investigacións no laboratorio e coas múltiples viaxes de traballo.

Temos que poñernos en contacto coa empresa que nos encargarou esta investigación para mellorar a calidade dos seus produtos e conseguir que a saúde dos seus clientes sexa un obxectivo prioritario, xunto coa boa rendibilidade e os beneficios económicos para todos os seus accionistas. 

Cando estaba a rematar bacharelato no Concepción Arenal de Ferrol, os meus pais me preguntaron que quería estudar na universidade. Eu tiña moi claro cal sería a meu futuro: ser bióloga. Non para adicarme a dar clase nun instituto nen á rapazada universitaria; sería investigadora.

Dende pequena, sempre me chamaron a atención as prácticas no laboratorio. No centro de primaria faciamos pequenos experimentos coa titora, relacionados as máis das veces co mundo das plantas. Anos máis tarde no instituto, os meus días da semana favoritos eran nos que tocaba desdobre co profesorado de bioloxía ou de química xa que nos levaban ao laboratorio realizar pequenas investigacións que me parecían do máis alucinante ou nos poñían vídeos interesantísmos relacionados coas novidades científicas do momento.

Así foi como coñecín a través Gciencia, o Portal de Ciencia Galega, a figura e o traballo da investigadora Carmen Martínez Rodríguez. Era unha das poucas científicas galegas do momento.

             

Daquela, na sociedade galega de 2014, eran poucas as mulleres que adicaban  o seu  esforzo  e  traballo á investigación e ao desenrolo (I + D).

Recordo que cando comezamos a carreira tiñamos unha docente que nos falaba de todos eses temas e nos enchía a cabeza de datos. Aseguraba que nese ano non chegaban a dez mil (9.405) as persoas que se adicaban a tempo completo a investigar, das cales somentes 3.831 eran mulleres.

Tamén nos explicaba que cando rematáramos a carreira podiamos traballar como profesoras, nas empresas privadas, universidades ou centros de investigación. Poñíanos de exemplo as 5.574 persoas que se adicaban aquel ano a investigar no sector público ou ben no sector empresarial privado, 3.775.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2015/11/25/galicia-recupera-gasto-id-invierte-cien-millones-2008/0003_201511G25P30991.htm

A sociedade estaba pouco sensibilizada coa igualdade de xénero. A proba está en que pouco máis dun terzo das investigadoras eran mulleres.

Noutra orde de cousas, dentro do mundo empresarial das pequenas ou grandes industrias, os homes cobraban en moitos casos un 25% máis que as mulleres, realizando mesmo tipo de traballo.

En canto á igualdade dentro das familias, todavía a sociedade era moi machista xa que o coidado dos fillos e fillas ou das persoas maiores e as tarefas da casa eran responsabilidade case exclusiva do xénero feminino. 

Agora, trinta anos despois, a equiparación entre os dous sexos está totalmente superada e a diferencia salarial, o acoso laboral ou o maltrato físico- psicolóxico forman parte dun pasado que non quero nen recordar.

O equipo de investigación co que traballo acaba de descubrir un novo produto que, aplicado correctamente a determinado tipo de alimentos, favorecerá a súa absorción e  interaccionará coas células cerebrales conseguindo que os individuos melloren as súas espectativas de vida, chegando a acadar homes e mulleres os 95 e 99 anos de vida respectivamente.

Hai catro meses que comezamos o 2047 e dentro doutros tres, vou gozar dunhas vacacións que teño ben merecidas. O problema é elexir o destino ao que viaxarei xa que hai moitos lugares que me gustaría visitar, e non sei por cal decidirme. O ano pasado fun á India para poder comprobar de primeira man a grande revolución que nos últimos dez anos foron quen de levar a cabo as clases máis desfavorecidas, conseguindo unha maior igualdade entre a poboación.

Producíronse grandes cambios nas últimas décadas en moitos lugares do no noso planeta debido ao compromiso dos gobernos de todo o mundo que mudaron as súas políticas, dándolles un xiro radical de 360º. Grazas a programas educativos, económicos e tecnolóxicos, sentáronse as bases desta xuventude comprometida co medio ambiente, a sostenibilidade, a xustiza e a paz.

Este ano coido que vou percorrer a nosa terra. Hai tempo que non visito a Serra do Courel e me dixeron que, tras o desastre dos incendios do 2031, Asociacións Ecoloxistas e o propio Goberno Galego investiron todos os medios necesarios para facer posible a súa recuperación.

Educación, Saúde, Ecoloxía,  Economía e Política Social son agora as máximas prioridades da clase política que goberna nesta metade do século XXI, tentando correxir os graves erros cometidos no pasado polos seus antecesores.

            

A sociedade galega sufriu unha grande evolución nos últimos trinta anos xunto coa economía e a investigación. Lembro que no ano 2010, segundo palabras da miña docente da Universidade de Santiago de Compostela, Galicia acadara o máximo número de investigadores empregados a tempo completo: 10.809 persoas. Despois, a cifra fora recortándose a causa da grande crise económica do ano 2.008.

Quen ía dicir que no presente ano 2.047 os galegos seríamos líderes en moitos dos proxectos de investigación desenvolvidos a nivel mundial grazas ás fortes inversións económicas gubernamentais en apoio da ciencia, realizados por grupos de científicos  dos que teño a sorte de formar parte.