Non sei como
comezar. Resulta difícil enfrontarse a un folio en branco e expresar en poucas
liñas vivencias, esforzos, descubrimentos e sentimentos que ao longo deste
curso tan esixente mermaron as miñas forzas ata o esgotamento.
Esta vai ser a
última entrada para a asignatura de Historia de Galiza. Cando comezamos no
mes de setembro as miñas expectativas cara a ela eran bastante boas porque Manolo González, o profesor que imparte
esta área, non era unha persoa descoñecida para min xa que tres anos antes
tamén lle dira clase á miña irmá Esperanza. Pero a realidade do día a día das
súas clases, ou mellor dito, das nosas clases, superou con creces o que eu
esperaba delas.
Conseguir que o alumnado conecte
cunha determinada asignatura e se interese por ela non é tarefa nada fácil, e
moito máis se é de tipo optativo e os seus contidos non son precisos para
superar as probas da selectividade. Chegar
a ter unha boa interrelación coas rapazas e rapaces e que sexan quen de
comprender o que se quere transmitir e expresar en cada unha das sesións é todo
un reto que poucos conseguen coa súa
docencia, e Manolo é un deles.
Un dos
obxectivos desta asignatura era coñecer de primeira man a HISTORIA e a CULTURA do noso POBO GALEGO. Puiden descubrir, grazas
ao profe, que na miña familia temos dúas grandes historiadoras alí onde as
haxa, as miñas dúas avoas Luca e Olga. Elas colaboraron nalgunha das entradas
deste blog, permitíndonos coñecer a súa historia e a dos seus familiares e
coñecidos.
Comprender o importante que
é saber escoitar e compartir coa xente que tes moi preto aquelas vivencias que
forman parte do seu pasado e da nosa historia colectiva era outro dos
obxectivos que Manolo tiña en mente. El
soubo aprendernos que valorar e
respectar a nosa lingua, a nosa historia e, en definitiva, a nosa cultura
galega, é o máis importante que debemos levar gravado a lume no noso corazón de
galegos, do que debemos presumir alá onde vaiamos.
“Tedes que romperme o corazón”,
esa foi a condición que Manolo puxo ao
principio de curso cando nos presentou a asignatura e falou das actividades que
tiñamos que colgar no blog “UTOPÍA FERROLANA”. Tratei de poñer nas entradas o
mellor do que tiña investigado en cada tema para tentar expresar o que
aprendera e poder chegar ao corazón do profesor. Coido que ambolosdous estamos
contentos cos resultados.
Agora sei que
sen a axuda e o estímulo de Manolo non sería quen de sentirme tan satisfeita
comigo mesma.
GRAZAS, PROFE E... ATA SEMPRE !!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario