DEMOGRAFÍA E ...UN BO E FUMEANTE CAFÉ!

Estamos a mediados do mes de abril e xa hai case un mes que comezou a primavera. Moitas das especies dos animais que viven ceibos nos nosos montes escollen esta época do ano para teren as súas crias. Nós, os humanos, non somos tan deterministas e temos aos nosos meniños e meniñas durante todos os meses do ano.

Eu nacín un día moi especial, o 23 de xuño, día da lumeirada de San Xoán do ano 1.998. Estou a piques de cumprir os corenta e oito  e xa me van comezando a pesar un pouquiño os anos.

Cando casaron meus pais a meirande parte dos matrimonios tiñan entre un ou dous descendentes. De feito, no ano no  que naceu a miña irmá Esperanza (1995), somentes viñeron ao mundo a canda ela outros 1.042 nenos máis na nosa cidade.

Cando aínda non pasaran dous anos, a miña nai quedou embarazada de novo e nacín xunto con outros 1.067 bebés. Daquela a cantidade de nacementos era bastante similar entre uns anos e outros.

Agora no ano 2.047 as parellas teñen moi claro que o futuro e a supervivencia da nosa especie depende directamente do número de fillas e fillos concebidos e son cada vez máis as que deciden ter entre tres e cinco descendentes. O actual estado de benestar fai posible que as familias poidan plantexarse o reto persoal de ter fillos libre e responsablemente, sen ningún tipo de ataduras políticas ou económicas.

Recordo que na segunda década do ano 2.000 na cidade de Ferrol a mortalidade era moi superior á natalidade. Por cada 1.044 nacementos había 1.924 defuncións.

Os datos estadísticos recollidos entre os anos 1976 e 2010 no Estado Español reflicten que houbo unha grande oscilación entre a natalidade e a mortalidade. A mediados dos anos 70 nacían moitos máis nenos e nenas que o número de persoas que morrían.

Posteriormente, no ano 1985, natalidade e mortalidade sufriron unha equiparación que evolucionaría no senso contrario xa que no ano 2010 as defuncións foron moi superiores aos nacementos, o que conlevou un grande envellecemento da poboación a nivel de todo o Estado.

O crecemento da poboación entre os anos 1.998 e 2011 sufriu un cambio moi significativo para os galegos: mentres que no resto de España o total de persoas ía progresivamente en aumento, Galicia reflictia un incremento da poboación dunhas cen mil persoas en catorce anos, cifra moi reducida se a comparamos coa totalidade do Estado.

O Goberno da Xunta de Galicia viu a necesidade de por en marcha campañas publicitarias para favorecer a demografía e un exemplo delas é o seguinte vídeo do ano 2.015.

               

Mais todo mudou a nivel global. Os gobernos de moitos países do mundo apostaron polos cambios na ecoloxía, economía , a cultura e a tecnoloxía, xunto co compromiso de manter a xustiza e a paz no planeta.

Nas décadas dos anos 20 e 30 deste século XXI a evolución da poboación foi un reflicto da transformación do noso país e os indicadores da natalidade e mortalidade foron achegándose paseniñamente ata quedar practicamente igualados.

No momento actual vivimos un repunte moi significativo nos nacementos, especialmente nas provincias de Pontevedra e A Coruña debido ao seu desenrolo económico e ao gran compromiso ecolóxico que demostraron empresas, concellos e poboación.

E volvendo ao pasado... Cando eramos pequenas a nosa avoa Olga sempre nos preguntaba que desexabamos ser de maiores, se casariamos ou non e se soñabamos con ter unha familia.

Daquela eu tiña moi claro que ía ser unha gran cociñeira, e así llo dicía, ao igual que tamén lle aseguraba que non quería saber nada de casar nen de ter familia propia.

Pasado o tempo debo aclarar que non son cociñeira, senon bióloga de investigación, non casei e non contribuín ao aumento demográfico da nosa terra pero é verdade que outros membros da miña familia si o fixeron.

Esperanza, a miña irmá, tivo dúas nenas e un neno. Con todos eles exerzo encantada de tía aínda que, debido ao ritmo de vida e as necesidades de cada un, vémonos menos do que nos gustaría.

Seguimos os consellos de Manolo (lembrades, o profesor de Xeografía de Galicia alá polo ano 2016) e facémolos partícipes da nosa historia familiar e da nosa cultura que tanto significou e significa para nós. Eles quedan abraiados coas andainas que lles contamos a súa nai e máis eu. Basta con mirarlles aos ollos para saber que están moi interesados por descubrir o pasado da súa xente e queren coñecer con todo luxo de detalles as vivencias das súas bisavoas ou a experiencia do bisavó Ramón cando emigrou a Cuba.

Hoxe é 17 de abril, data na que celebrabamos o aniversario da miña avoa Olga. Recordo que cando cumpliu 81 anos, no 2016, tivemos unha comida familiar moi especial que rematou, como non podía ser doutra maneira, falando das lembranzas do seu pasado e compartindo unha torta de follado e froitos secos acompañada dun bo e fumeante café, como a ela lle gustaba.

Esta é a miña pequena homenaxe. PARABÉNS, AVOA OLGA !!!