Cando
vas de viaxe fóra da túa terra e alguén che pregunta de onde ves
sendo, gústame dicir que son
de Ferrol,
lugar no que estou moi a gusto e do que me sinto moi fachendosa
porque aquí nacín.
Ferrol
é unha cidade pequena e tranquila para vivir. A súa contorna
esténdese por distintos barrios e parroquias. A miña familia
materna vive na zona rural da parroquia de San Xoán de Filgueira, e
a paterna, na Rúa do Hospital, no Barrio
da Magdalena.
Esta parte de Ferrol ten un deseño moi particular que ven dos tempos do reinado de Carlos III. Coas rúas rectas, paralelas e perpendiculares entre si fórrmanse perfectas cadrículas que dan unha perspectiva característica ao centro urbano, que é onde vivo.
Cando
paseas por elas, podes observar que non existen edificios altos,
todos teñen poucos andares e posúen fermosas galerías e balcóns
que dan á cidade un aspecto moi agradable.
Púxenme
a investigar sobre a arquitectura dalgunha das edificacións máis
fermosas das rúas
da Magdalena
e atopei que, a principios do século XX, o arquitecto ferrolán
Rodolfo
Ucha
foi o artífice de modicar algunhas ou construír outras cun marcado
estilo Modernista. Esto fai que moitos turistas, cando visitan
Ferrol,
percorran a “
ruta do Modernismo Ferrolán”,
para poder admirar e disfrutar da arte ao tempo que pasean con
tranquilidade ou toman un café nalgún dos locais do centro.
Tamén
forman parte da cidade o Barrio mariñeiro de Ferrol
Vello,
o antigo Barrio
de Canido
e os barrios obreiros de Esteiro
e Caranza.
A
súa evolución urbanística tivo moito que ver coa construcción do
Arsenal
Militar e o Asteleiro Real
no século XVIII xa que houbo un grande incremento da poboación,
necesaria como man de obra, e era preciso crear vivendas destinadas á
clase obreira.
Co
paso do tempo Ferrol
foi medrando, tendo sempre como referencia a industria naval. Moitas
foron as empresas auxiliares que se asentaron na bisbarra para dar
servicio ao asteleiro, o que propiciou que moitas familias se
trasladaran do rural á nosa cidade.
Máis
a partir da primeira reconversión naval dos anos oitenta, o panorama
comezou a mudar, perdéronse moitos postos de traballo e a xente tivo
que marchar a outros lugares en busca dun novo medio de vida. Isto
acrecentou de novo pola crise que estamos a vivir, co conseguinte
descenso da poboación e a ruína de moitos negocios que se viron na
obriga de pechar as súas portas.
Cando
paseo polas rúas do centro, recordo cando de pequena ía pola rúa
Galiano
e pola Real,
cara á Praza
de Amboaxe,
e as tendas tiñan vida, cousa que agora non ocorre.
Gustaríame
que Ferrol
recuperase parte do seu pasado glorioso e que todos puidéramos
sentirnos orgullosos de pertencer a ela.
Un
acontecemento que engrandeceu a historia da nosa cidade foi o feito
de ser a primeira
poboación na que se proclamou a República Federal,
124 días antes que no resto do Estado Español.
Era
o ano 1872
e Ferrol
tiña unha poboación aproximada de trinta mil persoas. O 10
de outubro
arredor de dous mil homes, baixo a dirección do brigadier Bartolomé
Pozas e o capitán de mariña Braulio Montejo, co apoio de
destacados membros do Partido Republicano e varios militares
retirados, rebeláronse contra o goberno do rei Amadeo de Saboia.
Foi
un enfrontamento sen derramamento de sangue. Pasodos dous días, na
mañá do 12
de outubro,
ao non haber corporación municipal, os sublevados nomearon unha
xunta provisional presidida por Francisco
Suárez García
(escritor, periodista e presidente do Partido Republicano Ferrolán).
Ao
día seguinte, as forzas leais ao goberno, dirixidas polo capitán
xeral de Galicia Sánchez Bregua, entran na cidade e restablecen a
corporación o 15
de outubro.
O
levantamento foi condenado nas Cortes Españolas e os cabecillas
tiveron que fuxir a Portugal ou a ultramar.
Os
dous mil homes que hai case cento cincuenta anos se rebelaron,
tiveron a coraxe de enfrontarse contra o poder gubernamental
establecido, e os ferroláns de hoxe en día deberíamos telos como
referencia.
Este
feito era descoñecido para min. A miña familia contárame
acontecementos do pasado, como os da Guerra Civil, pero non lembraban
que Ferrol
tivera esta sublevación republicana e que políticos da talla de
Suárez
García
levaran a nosa cidade ao cumio da actualidade no seu tempo, facendo
sentir aos cidadáns da época que vivían
nun mundo a parte, español e republicano.
Igual
ca eles, a nosa obriga como cidadáns é ser críticos coa sociedade
que nos rodea e tratar de poñer o noso gran de area para conseguir,
entre todas e todos, que a nosa cidade volva a rexurdir coma nos seus
mellores tempos, aínda que sabemos que non depende somentes dos que
vivimos aquí, se non dunha boa planificación económica e social.
Ningún comentario:
Publicar un comentario